Tegenwoordig krijgen steeds meer kinderen te horen dat ze dyslexie hebben. Maar bij de meeste kinderen is er weinig aan te doen omdat het te laat is opgemerkt. Deze kinderen gaan er dan ook voor de rest van hun leven last van hebben. Ik niet.
Toen ik in het 3e leerjaar zat, had ik veel problemen met lezen. Waar de meeste kinderen in mijn klas al aan
leesniveau AVI 7 zaten, had ik nog moeite met AVI 3. De school heeft toen testen afgenomen en hieruit bleek dat ik dyslexie had. En een redelijk erge vorm ook.
Vanaf dat moment ben ik zowel op school als daarbuiten logopedie gaan volgen, dit nam per week zo'n 3 uur in beslag. Aangezien ik een energierijk kind was, vond ik dit alles behalve leuk. Maar dankzij de aanmoedigingen van mijn ouders hield ik het 3 jaar vol.
Genezen ben ik niet, ik zal altijd fouten blijven maken, maar het heeft wel enorm geholpen. Ik ben dus enorm blij dat ik die logopedie gevolgd heb, want leven met dyslexie is veel moeilijker dan zonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten